Bevallingsverhaal: Daar is hij dan!

39 weken precies. En toen besloot ons ventje dat het zijn geboortedag werd. De allerlaatste blog van deze zwangerschaps reeks. Ons mannetje besloot afgelopen zaterdag (01-10-2016) dat het een mooie dag was om te komen.

Heel erg dubbel

Het was ook een mooie dag om te komen. Helaas ook een hele dubbele dag want uitgerekend zaterdag was de crematie van mijn lieve peettante. Zo’n drie uur voor de dienst begon werd ons mannetje geboren. Het was onmogelijk om er nog bij te kunnen zijn en dit was emotioneel wel erg zwaar. Gelukkig heb ik vrijdag al goed afscheid kunnen nemen.

Maar ons mannetje besloot dus te komen. Heel de week was emotioneel zwaar en we zijn vrijdag avond dan ook al vroeg naar bed gegaan. Echt lekker in slaap kwam ik niet en uiteindelijk na een uurtje slaap werd ik weer wakker van de eerste écht pijnlijke krampen.

Het is begonnen

02:15 De krampen komen om de 7 a 8 minuten. Ik weet dat ze veel sneller op elkaar moeten gaan komen om de verloskundige te mogen bellen. Maar ik weet wél dat dit het echte werk is en besluit om lekker onder de douche te gaan staan. De weeën worden hier inderdaad krachtiger door. Ik laat Melvin nog liggen en bel de verloskundige uiteindelijk rond 05:30 om door te geven dat de bevalling is begonnen. De weeën komen dan om de 3 a 4 minuten en zijn al erg pijnlijk. Ze komt eraan en ik besluit dan pas Melvin wakker te maken.

06:00 De verloskundige is er. Gelukkig heeft één van mijn lievelings verloskundige dienst. Ze voelt 2 cm ontsluiting en zegt inderdaad dat de bevalling is begonnen. Dan komt de vraag waar ik al maanden over twijfel. Blijf ik thuis of wil ik naar het ziekenhuis. Omdat ik meteen voel hoe het ook alweer voelt (en dus hoeveel pijn ik weer ga hebben) besluit ik dat we naar het ziekenhuis gaan. Afgelopen week was zo zwaar emotioneel en ik gun mezelf pijnstilling mocht ik dit niet gaan trekken. Op naar het ziekenhuis dus.

Ziekenhuis

07:00 We hebben oppas geregeld voor Sophia en komen aan in het ziekenhuis. De rit erheen vind ik heftig. Wel 5 of 6 weeën puf ik weg. Ik weet het dan zeker. Na een week zoveel dubbele emotionele gevoelens door het verlies van mijn tante, de weet dat ik die middag de crematie ga missen, en de pijn die ik op dat moment voel. Ik wil echt pijnmedicatie!

Remifentanil pomp

8:15 Gelukkig mag dit en krijg ik de keuze tussen een ruggenprik of een morfine pompje. Ik zit dan op 3 a 4 cm. Ik ga voor het pompje. Dit wordt aangesloten op een infuus en haalt de scherpe randjes van de weeën af. Iedere twee minuten kan ik mezelf een shot morfine geven en gelukkig komen de weeën ook netjes om de twee minuten waardoor ik tussendoor ook echt kan bijkomen steeds. Ik ben in mezelf gekeerd. Ik ben en lig stil en als ik een wee heb streelt Melvin mijn hand. Iedere keer weer.

09:50 Langzaam merk ik aan de weeën dat het einde komt. De pomp lijkt voor mijn gevoel niks meer te doen zo pijnlijk worden de weeën. Nog steeds ben ik erg in mezelf en wil ik graag stilte om me heen en niet aangeraakt worden. Het team gaat ervan uit dat het persen snel zal gaan. Ook bij Sophia ging dit namelijk erg snel.

Persdrang

10:00 Ik voel een drang om te poepen en weet dat dit de persweeën zijn. Het team staat start klaar. Zijn kleertjes zijn al opgewarmd. Ik wordt getoucheerd en zit op 9 cm. Ik hou het niet meer. Voel zo’n drang om mee te persen. De arts besluit de laatste cm weg te masseren en dan mag ik mee persen. Dit stuk vind ik het spannendst. Bij Sophia liep ik hier namelijk een totaal ruptuur op. Ik weet dat ik dit keer niet té hard mag persen. Na 3 keer persen staat zijn hoofd en vanaf dat moment heb ik hem door te zuchten geboren laten worden. Super moeilijk maar hé, i did it! Bizar hoe snel dit gaat.

10:06 Ineens is hij daar dan. Ons mooiste ventje. Ons tweede meesterstuk. Onze lieve Thiago. 💙 En dit keer kom ik ervan af met een klein scheurtje. Een paar hechtingen en dat was het!

Ik kijk nu, 4 dagen later echt heel positief terug op de bevalling. Het was heel dubbel door het verlies van mijn tante maar heel het team was er van op de hoogte en iedereen heeft me er zo goed doorheen geholpen. Ik ben trots op mezelf dat ik ondanks mijn angst voor naalden toch om pijnmedicatie heb gevraagd. Ik ben dankbaar dat Thiago gezond is en wie weet gaan we na deze positieve ervaring wel nog voor ons derde meesterstuk.

Liefs Sanne