Het bijzondere verhaal van Vera

“Is dit kindje gepland?” Dat is wat de arts aan ons vroeg toen ik met 12 weken en 6 dagen zwangerschap in het ziekenhuis terecht kwam. Al dagen had ik helse pijnen. Gaat wel over dacht ik, nou mooi niet. Een blindedarm ontsteking dacht de huisarts, in het ziekenhuis werd al vrij snel duidelijk dat het niet mijn blindedarm maar mijn galblaas was. Daar lig je dan, natuurlijk was ons kindje gepland. Héél erg gepland en zeer welkom zelfs. Waarom hij deze vraag aan mij stelde heb ik nooit durven vragen, bang dat er een antwoord volgde dat ik niet wilde horen.

De dag van de operatie

Een dag later lag ik ‘s ochtends vroeg om iets voor 8:00u op de OK. De artsen deden er allemaal vrij relaxed over, ik iets minder. Je gaat toch niet iemand open snijden als daar een kindje groeit?! En dan die narcose, dat kan toch ook nooit goed zijn.. Het zwanger worden ging alles behalve soepel, aangezien er al vrij snel na het stoppen met de pil duidelijk werd dat ik PCOS heb. Wij hadden er dus al een traject op zitten toen eindelijk die positieve zwangerschapstest tevoorschijn kwam. En nu dit. Ook al was ons kindje nog zo klein, het leefde en wij hielden er al intens van. Op de uitslaapkamer kwam de chirurg naar mij toe (ik lag volgens mij nog half in die narcose en was behóórlijk gaar), ik herinner mij nog één ding wat hij zei: “tijdens de operatie zag ik een zeer actieve baarmoeder.” God dank! Na een nachtje mocht ik naar huis en langs de echoscopistes, ons kindje deed het super. Wat een opluchting!

Schrik van mijn leven

Thuis mocht ik rustig gaan herstellen. Dat ging prima, tot precies een week na de operatie. Ik voelde mij heel de dag al niet fit en had wat krampjes, niet gek als je bedenkt dat ik een week daarvoor nog op de OK lag. Een dagje extra rustig aan dan maar. Aan het einde van de dag zat ik met mijn vriend aan de telefoon, hij was onderweg naar huis vanuit zijn werk, toen ik vanuit de bank op stond. Het voelde alsof ik ineens ongesteld werd en begon te vloeien. “IK BLOED, IK BLOED!” Schreeuwde ik tegen mijn vriend aan de telefoon. Nog nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest. Snel rende ik naar het toilet en inderdaad, rood en helder bloed. Wat heb ik hard gehuild en wat voelde ik mij alleen. Het leek úren te duren voor mijn moeder ons huis binnen stormde (mijn vriend had haar inmiddels gebeld, want hij zat nog in de auto), direct belde zij de verloskundige. Natuurlijk mochten wij direct komen. Het zal toch niet waar zijn, dat wij nu alsnog afscheid van ons wonder moesten nemen.

Inmiddels kwam mijn vriend de straat in rijden, ik ging in de auto zitten en wij reden (iets harder dan de toegestaan snelheid) richting de verloskundige. Alles leek zo lang te duren, behalve het moment dat ik bij de verloskundige op de bank lag. METEEN hoorde wij het hartje, toen begon ik nog harder te huilen. Ons kindje was er nog en had het prima naar de zin in mijn buik.

De bevalling

Zondag 3 september 2017 kwam ons meisje kern gezond ter wereld, zoals heel de zwangerschap (met 34 weken bleek ik al ontsluiting te hebben en was er even sprake van een dreigende vroeggeboorte) was ook de bevalling niet echt een feestje.
In de nacht van 29 op 30 augustus begon het te rommelen, voorweeën. Die nacht ging nog wel, de nachten daarna waren iets minder. Donderdag 31 augustus ben ik voor de eerste keer gestript, de nacht die daar op volgde was vreselijk. Weeën bleven steken om de 7-8 minuten en de verloskundige weigerde te komen, top. Iedere ochtend zakte het weer af, maar ‘s nachts slapen deed ik dus niet. Na 4 slapeloze nachten ben ik 2 september opnieuw gestript. “Zoek wat afleiding” zei de verloskundige (de verloskundige die ook bij mijn geboorte was. Mijn geboorte is niet echt een succesverhaal, volgt verder). Dat was wat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik was de praktijk nog niet uit en daar waren de eerste weeën al. Tot 4:00u ‘s nachts heb ik weeën weg lopen puffen, niet echt afleiding. Toen de verloskundige kwam bleek ik op bijna 6 centimeter te zitten, dus hop naar het kraamhotel. Wat was ik blij, eindelijk mochten we naar het ziekenhuis! In het kraamhotel werden mijn vliezen gebroken. Eenmaal mijn vliezen gebroken hoorde ik de verloskundige zeggen dat ze even naar de kleur moest kijken. Ik keek mijn vriend aan en wist het meteen, ze heeft in het vruchtwater gepoept. Helaas pindakaas, geen bevalling in het kraamhotel maar op de verloskamers van het ziekenhuis.

Rug weeën

Na het breken van mijn vliezen werden de weeën ontzettend heftig, rug weeën, alleen maar rug weeën. Doordat dochterlief in het vruchtwater had gepoept moesten wij aan de monitor, kreeg ik weeën opwekkers en mocht ik niet meer staan. Dát is niet echt een hele lekkere combinatie als je net in een weeën storm komt met dus alleen maar rug weeën. De keus was daarom ook snel gemaakt, ik wilde een ruggenprik. Na de ruggenprik was het echt de hemel en lukte het mij zelfs om nog even te slapen, dat is best fijn na 5 nachten weinig tot geen slaap.

Om 18:57 werd, na iets meer dan 45 minuten persen, onze dochter Noa geboren. Kern gezond!

Noa is prachtig, ze is super zoet en het allermooiste wat ons ooit is overkomen, het volgende “issue” volgde alleen al snel. Kan ik wel voor haar zorgen?

Verlamde arm

Mijn eigen geboorte was niet echt een succes verhaal, met ruim 5600 gram en 60 centimeter was ik alles behalve een kleine baby. Mijn moeder daarentegen is niet de grootste en die combinatie is niet echt aan te raden. Ik werd geboren en kwam achter het schaambeen van mijn moeder vast te zitten en kreeg zuurstofgebrek. Door het zuurstofgebrek hebben de artsen mij dermate hard uit mijn moeder moeten “trekken” dat ze rechts bijna alles kapot trokken wat er kapot te trekken valt. Levenloos kwam ik ter wereld en ben direct gereanimeerd. Lang verhaal kort. Iedereen leeft nog (ja, dat scheelde niet veel) en ik ben er “alleen” vanaf gekomen met een verlamde arm. Geloof mij, dat was het beste van het slechtste hoor! Het had zo veel erger kunnen aflopen.

Moeder en een beperking

Door mijn beperking (handicap vind ik zo’n rot woord) kan ik mijn rechterarm zeer beperkt gebruiken, veel meer dan een biceps (je arm kunnen buigen) is er niet. Een kind opvoeden, dat zo fragiel en breekbaar is, is dus nog niet zo vanzelfsprekend. Tijdens mijn zwangerschap zag ik er eigenlijk nooit zo tegenop, alles zou wel loslopen. Maar daar was ze dan “ineens”, nu moest ik haar gaan verschonen, aankleden, optillen. Hoe dan?! Toen Noa 1 dag oud was mochten wij naar huis, mijn vriend was de Maxi-Cosi uit de auto pakken en dus was ik even met haar alleen. Noa moest haar jasje aan, dat ging ik natuurlijk wel even zelf doen (vond ik zelf) en moest ze dus uit haar wiegje. Eigenwijs als ik ben pakte ik haar heel voorzichtig op, legde mijn rechterarm onder haar hoofdje (ondersteunen lukt gelukkig wel) en met mijn linkerarm haar kleine lijfje, toen ik dit deed viel er een enorme last van mijn schouders. Ik kan het!
Na dit moment lukte alles: verschonen, aankleden en troosten.

Nu Noa bijna 6 maanden (dat is dus een HALF JAAR, waar blijft de tijd?!) is merken wij dat zij zich ontzettend aan mij aanpast. Zo ligt ze relatief stil met verschonen en strekt ze haar armpjes zelf als ik haar rompertje aan doe. Natuurlijk heb ik geen idee of andere kindjes dat ook zouden doen als ik ze verschoon of aankleed, maar ik heb al veel baby’tjes van haar leeftijd allerlei acties zien uithalen op de commode waar ik mijn hart bij vast hield als zijn/haar ouders hen deden aankleden. Ik kijk met een goed gevoel naar de toekomst, wij komen er wel! Hopelijk met over een paar jaar (want ik moet hier écht even van bekomen hoor 😉) een broertje of zusje voor Noa.

Bedankt voor het lezen.

Heel veel liefs,
Vera