Drama versus droom, mijn bevallingen en kraamtijd. Deel 1

Ik zit op dit moment op een hele grote blauwe wolk, want wij zijn bijna 3 weken geleden ouders geworden van onze prachtige zoon Colin. Hij is ons tweede kindje en heeft een grote zus Hailey die in 2015 is geboren. De blauwe wolk ervaar ik nu zeker, maar wat was dat anders bijna 3 jaar geleden. Toen geen roze wolk te bekennen en dat ga ik in dit blog vertellen. Mijn volgende blog zal daarentegen gaan over een droombevalling en kraamtijd. Bizar, hoe verschillend het kan zijn. – Nethanja

Mijn bevalling begon woensdag op donderdag nacht 30 juli 2015 om 03:30. Ik werd wakker met de gedachte dat ik in bed zou plassen. Ik loop naar de badkamer. Ik zet één stap in de badkamer en flats, mijn vliezen waren gebroken! Ik maakte Lorenzo wakker en wat keken we uit naar de komst van ons meisje. Niet wetende wat ons nog te wachten stond.

Ik ben nog even gaan slapen en heb de wekker gezet op 08:30 zodat ik de verloskundige kon bellen. De verloskundige kwam kijken en helaas was er nog niets van ontsluiting en dus kon het nog wel even gaan duren. De weeën lieten inderdaad erg lang op zich wachten, de hele donderdag gebeurde er niets. Het duurde zo lang dat ik vrijdag middag in het ziekenhuis moest zijn voor controle omdat mijn vliezen al meer dan 24 uur waren gebroken. Alles zag er nog goed uit dus ik mocht weer naar huis en zou de volgende ochtend om 09:00 worden ingeleid.

Om 19:00 ’s avonds waren daar dan toch krachtige weeën, om de 5 minuten en een uur lang, dus mochten wij naar het ziekenhuis. In de auto kreeg ik weeën om de 3 minuten dus ik had verwacht dat er flink vooruitgang was. Bij aankomst bleek niets minder waar, ik had nog maar 2cm ontsluiting. Dit was een hele grote teleurstelling en mijn weeën werden steeds maar heftiger. Rond 22:00 uur had ik weeën om de minuut en ik had gauw door dat ik dit niet langer vol kon houden en vroeg om pijnbestrijding. Er werd geadviseerd om een ruggenprik te nemen echter heb ik, door vele nare ervaringsverhalen, één ding mijn hele zwangerschap geroepen; “ik vind alles prima, behalve een ruggenprik”. Om deze reden heb ik toen Remifentanyl, een soort morfinepompje, gekregen. Dit zou je ontspanning moeten geven in de rustperiode tussen de weeën in. Dit nam mijn lijf wel erg letterlijk, want ik stopte ervan met ademen. Lorenzo kneep dan in mijn handen en ademde ik weer. De pauze tussen twee weeën werd steeds korter, namelijk 30 seconden en kort daarna kreeg ik continue weeën. Het pompje had geen zin meer en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken, zoveel pijn en geen rust moment tussen de weeën in en dan ook nog maar net aan 6cm ontsluiting. Ik moest kiezen of mijn baby zou worden gehaald of ik kreeg een ruggenprik, want dit kon niet langer zo. Ik koos toen tegen mijn gevoel in voor een ruggenprik en dat was het begin van nog veel meer ellende.

Wel 8 keer is er geprobeerd mij een ruggenprik te geven, maar zonder duidelijke reden is dit niet gelukt. De woorden van de anesthesist vergeet ik nooit meer; “mevrouw, ik heb het echt geprobeerd. Sorry, maar het is niet gelukt” Na het proberen te zetten van de ruggenprik vielen mijn weeën volledig weg.. Voor mij op dat moment heel erg fijn, maar zo komen we natuurlijk niet verder, dus kreeg ik weeën opwekkers.

Daar was ineens de persdrang en om 03:30 werden de beugels aan mijn bed vast gemaakt en mocht ik eindelijk echt wat gaan doen. Daar was de oerkracht en na 13 minuten persen was ze daar dan om 03:43, 48 uur na het breken van mijn vliezen. Het eerste wat ik zag was een arm dat een omhaal beweging maakte, de navelstreng zat om haar nek en ze was blauw. Toen de navelstreng om haar nek eraf was gaf ze een brul en werd ze op mijn borst gelegd. Het blauwe trok snel weg en ze keek mij met grote ogen aan. Even nog wat hechtingen erin gejast en toen hoefden we echt alleen maar te genieten. Wauw ultiem geluk.

Wat mogen wij op het briefje op de deur schrijven, vroegen ze ons. “Hailey Abigail”

We kregen ons eerste beschuit met muisjes en toen werden we even met rust gelaten zodat we nog even konden gaan slapen. Die dag begon ik steeds meer hoofdpijn en pijn in mijn nek te krijgen. Dit werd erger en erger en toen ik dat aangaf bij de verpleging werd er gezegd van “ja meid, je hebt ook zo’n inspanning geleverd.” Daar vertrouwde ik dan ook maar op. Vanwege de hoofdpijn mocht ik niet naar huis toe want het ging echt steeds maar slechter met mij. Eind van de dag kwam de verloskundige mij vertellen wat de reden was dat ik zoveel pijn had. Ik lekte hersenvocht.. Er was verkeerd geprikt tijdens de ruggenprik en uit één, en mogelijk meer van de 8 gaten in mijn hersenvlies lekte ik dus hersenvocht. Kunnen ze daar dan niets tegen doen? Jawel, normaal gesproken doen ze bij deze klachten een ‘blood patch’ plaatsen, een soort van interne pleister. Ze halen dan wat bloed uit je weg en spuiten dat in het gaatje. Het bloed gaat stollen en binnen 24 uur ben je van de pijn af. Heel leuk als je inderdaad 1 of 2 gaatjes hebt, maar met 8 was het risico te groot dat het nog erger gemaakt zou worden.

Ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik had. Bedenk de ergste hoofdpijn die je ooit hebt gehad en dan keer 10. Het deed zoveel pijn dat ik alleen maar kon huilen en liever mijn ogen dicht deed om niet meer wakker te worden. Rare gedachten gaan er door je heen als je zoveel pijn hebt. Gelukkig was de pijn dan wel te doen als ik maar volledig plat bleef liggen. Ik bleef maar naar Hailey kijken want zij had mij zojuist mama gemaakt en dat moet toch mooi zijn.

Ik heb nog 1.5 week alleen maar plat kunnen liggen. Dat betekent alleen maar volledig plat in bed liggen, als Hailey huilde kon ik haar niet zelf uit bed pakken, ik kon haar niet in bad doen, voor het eerst met haar naar buiten, haar luier verschonen en noem het allemaal maar op wat je nog meer zou willen kunnen. Gelukkig voelde ik mij na 2 weken weer goed en kon ik echt gaan genieten. We hebben een geweldige fotoshoot gedaan en mijn kraamtijd begon toen eindelijk ook.

De eerste paar weken krijg ik niet meer terug, maar ik ben al bijna 3 jaar mama van een prachtige dochter waar ik zielsveel van houd. Hoe cliché het ook klinkt, daar heb ik echt alles voor over gehad.
In mijn volgende blog ga ik vertellen dat het gelukkig ook heel anders kan, iets waarop ik heel lang heb gehoopt. Lezen jullie dan ook weer mee?

Liefs Nethanja