Drama versus droom, mijn bevallingen en kraamtijd. Deel 2

Vier weken geleden ben ik moeder geworden van ons tweede kind, een prachtige zoon, Colin. In mijn vorige blog heb ik jullie meegenomen in mijn drama bevalling van bijna drie jaar geleden van onze dochter Hailey. Dit keer ga ik jullie meenemen in mijn bevalling van Colin, geen drama, maar juist een droom bevalling. Zo onwijs dankbaar dat ik ook heb mogen ervaren hoe het is om wel op een goede bevalling terug te kunnen kijken. – Nethanja

Woensdag 9 mei 2018

Nog anderhalve week voor mijn uitgerekende datum en deze ochtend besloot ik om toch nog maar even langs de kapper te gaan. Je weet nooit hoe het kan lopen zei ik nog tegen mijzelf. Bij de kapper hebben ze een massage stoel en die wilde ik dit keer niet aan want “straks breken mijn vliezen hier terwijl ik met mijn haar in de verf zit”, zei ik grappend.  Al weken had ik last van voorweeën en ik werd er gek van. Ook bij de kapper voelde ik af en toe een krampje opkomen, maar niets om mij zorgen om te maken. Waar ik mij wel druk om maakte was het feit dat de kleine man nog niet was ingedaald. Dit is op zich geen probleem, maar als mijn vliezen zouden breken moest ik gelijk gaan liggen. Ja dat is niet handig als je niet thuis bent en laat nou net bij mijn vorige bevalling het allemaal met het breken van mijn vliezen begonnen zijn.

Klaar bij de kapper en gelukkig net op tijd voor mijn controle bezoekje aan de verloskundige. Ik mocht weer een keer bij mijn favoriet en ik was erg nieuwsgierig of hij nu wel zou zijn ingedaald. Goed nieuws, hij is ingedaald en als nu mijn vliezen breken hoef ik niet gelijk te gaan liggen. Bij de verloskundige vertelde ik dat ik al zo’n tijd last had van voorweeën en ze stelde mij gerust dat dit echt al wel wat doet en ook zij wist van mijn afschuwelijke bevalling dus dat was fijn om te horen. Op dat moment voelde ik weer een kramp opkomen en ze zei nog van “nou wie weet zet het wel door en zie ik je vanavond, want ik heb vanavond dienst”. “Dat zou leuk zijn” zei ik nog en bij het weggaan grapte ik van, “tot vannacht hè!”

Donderdag(nacht) 10 mei

Al sinds woensdag avond ben ik aan het genieten van een onwijs drukke baby in mijn buik. Ik maak het zoveelste filmpje van mijn buik om het later nog eens terug te kunnen zien en ik merk dat mijn blaas het slachtoffer is van zijn gefeest. Ik ga voor de honderdste keer naar de wc en toen we besloten naar bed te gaan zei ik nog tegen Lorenzo dat ik het gevoel heb niet uit te kunnen plassen en dat ik hoopte niet nu nog even een blaasontsteking te krijgen. Toen ik na drie keer in 10 minuten naar de wc te zijn geweest besloot ik om nu toch echt in bed te gaan liggen. In bed veranderde het gevoel niet en toen ik om 01:15 uur, woensdag op donderdag nacht, voor de zoveelste keer naar de badkamer liep omdat ik wederom dacht te moeten plassen gebeurde het weer, net als bij mijn vorige bevalling. Ja hoor flats, in de badkamer op precies dezelfde plek braken mijn vliezen, déjà vu ten top.

Lorenzo maakte ik wakker om te vertellen dat mijn vliezen waren gebroken en dat we allebei maar weer moesten gaan slapen omdat, gezien de vorige keer, ik geen idee had hoe lang het allemaal zou gaan duren. Ik voelde af en toe een kramp op komen, maar hoefde dit nog niet weg te puffen dus dat was nog niks bijzonders, maar toen ineens voelde ik het wel. Ja hoor, dit was een wee en ik ging de weeën timen. Om 02:15 was daar mijn eerste wee en ongeveer een half uur later weer een en deze weeën moest ik wel wegpuffen. Tot ongeveer 03:45 kwamen ze om het kwartier. Lorenzo sliep heerlijk door mijn gepuf heen, maar ik maakte hem rond 04:00 toch wakker want ze kwamen steeds vaker. 10 minuten, 6 minuten en toen ineens 3 minuten, weer 3 minuten en toen ineens twee achter elkaar. Hij pakte nog even de laatste spullen bij elkaar en ondertussen kwam Hailey haar bed uit. Ik zat op bed of stond er tegenaan te puffen en Hailey bleef maar zeggen “mama pijn” en dan kreeg ik weer een kusje en een knuffel. Wauw, ik wordt gewoon emotioneel terwijl ik dit typ, want het was zo lief. Ik vertelde haar dat haar broertje er aan kwam en dat opa en oma haar zo komen ophalen, want die hadden we ondertussen ook gebeld.

Om 04:30 belde ik de verloskundige en wat vond ik dat leuk om te doen. Ze neemt op en ik zeg, “Met Nethanja, je raad het nooit!” “Dat meen je niet!?” zegt ze en ik geef aan hoe vaak de weeën komen. “Dat klinkt goed meid, ik kom er aan, ben er met een half uurtje.” Inderdaad om 05:00 was ze er. Ze ging gelijk kijken hoe ver ik was en ik had al ruim 3 centimeter, bijna 4. Ze zei dat we naar het geboortehuis mochten gaan nu, omdat we dat graag wilden. Alleen de weeën waren ondertussen zo pijnlijk, heftig en snel achter elkaar dat ik niet wist hoe ik alleen al de trap af moest komen. “Ik weet het niet” zei ik en ze gaf aan dat ik nog wel even had om er over na te denken. De weeën kwamen om de halve minuut en soms zat er geen pauze tussen. Jeetje, dit was echt heel heftig weer en mijn vorige bevalling kwam ineens omhoog. Ik weet nog dat ik zei dat ik niet wist hoe lang ik dit nog ging volhouden en de verloskundige stelde mij echt gerust dat dit niet lang meer ging duren. Ik besloot dat ik niet meer in de auto wilde stappen en dat het dan maar thuis moest gaan gebeuren, want de trap af en dan nog een half uur in de auto zitten kon ik echt niet aan. Ik zat onwijs in een bubbel en kon bijna niets meer zeggen of ook maar een beetje ontspannen. Ik zat op de rand van het bed met één been op de grond en om Lorenzo heen gehangen die ik echt helemaal fijn kneep.

Om 07:55 moest de verloskundige naar de wc en terwijl ze beneden is voel ik ineens hele heftige persdrang opkomen die ik niet tegen kan houden. Ik zeg tegen Lorenzo “hij komt er nu uit, hij komt er uit schat” en ik roep naar de verloskundige “snel, snel hij komt”. Om 08:00 kijkt ze en ze zegt “hij komt er inderdaad al uit en als je een wee krijgt mag je persen.” De wee blijft nog even weg natuurlijk net op het moment dat je hem wel graag wilt hebben en ik kijk naar beneden en zie een prachtige bos haar. Dit was het moment en ja daar kwam een wee. Drie keer persen en 8 minuten later was hij daar dan.

10 mei 2018 om 08:08 is daar onze prachtige jongen en Lorenzo en ik konden alleen maar huilen van geluk.

“Dit is Colin” zeg ik, “Colin Rafael”

 

Ik voel mij zo ontzettend dankbaar dat ik een gezonde jongen op de wereld heb mogen zetten en dan ook nog mag terug kijken op een mooie bevalling die bijna zo ging als ik had gehoopt, maar zeker niet anders had gewild. Ook mijn kraamtijd was mooi, ik zat op een echte blauwe wolk, maar dat vertel ik een volgende keer.

Liefs Nethanja