Help, mijn kind wordt geopereerd.

Al maanden leefden we naar de operatie van Hailey toe. Na een keer uitgesteld te zijn was dan vorige week donderdag de dag waar we zo tegen op zagen. Haar duim werd rechtgezet, waarom, hoe dat ging en hoe het nu met haar is, vertel ik in deze blog. – Nethanja

Diagnose

Ongeveer een jaar geleden zagen we dat Hailey haar duim krom stond. In eerste instantie denk je dat ze gewoon gek doet maar toen we probeerden haar duim te buigen, lukte dat niet.

Afspraak gemaakt bij de huisarts en die maakte er foto’s van en ze zou het gaan bespreken met het team. Een paar dagen later werd ik teruggebeld en ze had een verwijzing gemaakt voor de plastisch chirurg en die dacht aan een triggerduim.

Een aantal weken later moesten wij bij de plastisch chirurg zijn en zei na wat testjes dat het inderdaad om een triggerduim gaat. Dat houdt eigenlijk in dat de pees in haar duim die zorgt voor het buigen te dik is voor het kokertje waar die doorheen loopt en daardoor vast is komen te zitten. Er werd ons verteld dat ze dit willen opereren omdat dit haar mogelijk later wel kan gaan belemmeren en het met een simpele ingreep op te lossen is.

Wachten op de operatiedatum

2 maanden later had ik nog niets vernomen dus ben ik gaan bellen. Er werd ons toen verteld dat de wachttijd wel een half jaar was. Ze ging kijken voor een plekje. Eind mei, maar toen ik vertelde dat ik 19 mei was uitgerekend ging ze kijken of ze een plekje eerder voor haar had. 7 mei werd het uiteindelijk. Wel vervelend zo vlak voor mijn bevalling, maar als de spanning mij teveel zou worden en daardoor zou gaan bevallen, was ik in ieder geval al op de goede locatie haha.

2 dagen voor de geplande operatie mocht ik bellen voor het tijdstip. Hailey was gepland om 13:00 in de middag. Dit moest fout zijn gegaan want kinderen plannen ze altijd als een van de eersten in de ochtend omdat je die niet zo makkelijk kan uitleggen waarom ze niet mogen eten. Een kind van bijna 3 kan je toch niet vanaf 00:00 uur ‘s nachts nuchter houden tot 13:00 uur in de middag. We besloten dan ook om een nieuwe datum te plannen. Achteraf maar goed ook aangezien ik 3 dagen later beviel van Colin.

De nieuwe datum werd 12 juli.

Donderdag 12 juli 2018

Hailey was nuchter en we vertrokken al vroeg naar het ziekenhuis, want om 07:10 moesten we ons al melden. Ze werd gewogen en gemeten voor de hoeveelheid narcose, kreeg een mooi ziekenhuis shirt aan en een pijl op haar arm om duidelijk te maken om welke duim het gaat. Ook keken we nog even in het boek met plaatjes over wat er allemaal gebeurt als je wordt geopereerd, maar we hadden ons al een beetje voorbereid door hierover filmpjes op YouTube te kijken. Hailey bleef in de auto wel zeggen “ik wil niet zo’n ding op mijn neus”. Dat had ze dus goed onthouden.

Om 07:45 gingen we naar de OK. Ze wilde liever door mij getild worden dan in het bed door de gang te rijden. Ach knuffel nog maar even met mama dacht ik, die kon ik ook wel gebruiken. Ik had mijn eigen emoties zoveel mogelijk uitgezet, want als ze mij onrustig zou zien, zou dat haar gemoedsrust zeker niet ten goede komen.

Vlak voor de OK kreeg ik een steriel pak aan en kregen we een mooi haarnetje op. Ook ‘Maya de bij’ en ‘baby’ kregen die op. In de uitslaapruimte moesten we wachten en ondertussen kreeg Hailey plakkers op haar borst voor de monitor en uiteraard baby ook. Ze vond het wel spannend, maar ik verbaas mij er nog steeds over dat ze zo rustig was, zo dapper.

Op haar blote voetjes en aan mijn hand liep ze de OK binnen en stal gelijk van iedereen de harten. Ze zien we ze niet vaak naar binnen lopen zeiden ze nog. Hailey moest op de operatietafel gaan zitten en daar stond Woezel en Pip voor haar aan. Ze stelden nog wat controle vragen en toen kwam het moment waar ik zo tegen op zag. Hailey kreeg het kapje op haar neus en begon te huilen. Ik had verwacht dat ze om zich heen zou gaan slaan, maar helemaal niets van dat. De tranen liepen over haar wangen en ik bleef tegen haar praten “mama is hier, het is goed liefje” en kusjes geven zodat ik het laatste zou zijn wat ze zag. Toen viel ze in slaap. “Ik hou van jou, tot straks moppie” zei ik.

Terug op de kamer moest ik toch huilen. Ik heb mij de hele tijd groot gehouden voor haar, maar toen ik Lorenzo weer zag liet ik mij even gaan.

Ongeveer drie kwartier later mocht ik alweer naar haar toe en ik was blij toen ik zag dat ze nog sliep. Ik hoopte daar op want ik wilde graag dat ze mij als eerste zou zien als ze wakker werd. Ongeveer 10 minuutjes later werd ze wakker en nog een klein beetje slaperig keek ze naar haar arm. Ze vond het helemaal niet erg en toen ik vroeg of het goed ging zei ze gelijk ja. Oh wat was dat fijn om te horen.

Bij de vraag of ze een ijsje wilde aarzelde ze geen seconde. Bij mij op schoot heerlijk het ijsje gegeten en toen mochten we weer terug. Uiteraard moest ik haar weer tillen, maar dat vond ik helemaal niet erg. Ik had mijn meisje weer veilig in mijn armen.

Om 09:45 waren we weer terug op de kamer en daar kreeg ze een Barbie van ons en een mooie ballon van opa en oma omdat ze zo dapper was. Rond 11:30 uur kreeg ze een broodje, dat ging er zo in natuurlijk, en het ging al heel snel erg goed met haar. Haar infuus mocht eruit en ook toen gaf ze geen kik, wat een topper! Om 12:40 liepen we vrolijk het ziekenhuis uit.

Die avond heeft ze wel even gezegd wat pijn te hebben, maar gelukkig ging ze goed slapen en heeft ze de rest van de dagen niks van pijn aangegeven. Ze was wel erg druk met die arm maar ja wat wil je met een bijna 3 jarige, rust staat niet in hun woordenboek, tenzij ze slapen haha.

Controle

5 dagen na de operatie moesten we terug komen voor controle. Het verband mocht eraf en je zag de (oplosbare) hechtingen zitten. De wond is gelukkig rustig en ze kan haar duim weer buigen, helemaal geslaagd dus. Nu nog een week droog en schoon houden. Niet echt leuk dat ze met dit weer niet met water mag spelen, maar het is even niet anders. Schoon houden is ook wel een dingetje maar we doen ons best zullen we maar zeggen. Ze doet er in ieder geval gewoon alles mee en dat is een heel goed teken.

Wat ben ik trots op onze dappere meid. Dit alles heeft mij wel weer een paar jaar van mijn leven gekost haha maar gelukkig is alles gegaan zoals gehoopt. Hopelijk vliegen de dagen voorbij en kan ze snel weer in het water.

Liefs Nethanja