Bevallingsverhaal van onze derde – deel 1

Vandaag deel ik met jullie het eerste deel van mijn bevallingsverhaal. Een stukje verwerking voor mezelf, en leesvermaak voor jullie. De bevalling van onze derde. De bevalling van onze lieve Vic. – Sanne

39 weken zwanger

Twee keer ben ik precies met 39 weken bevallen. Het kan natuurlijk toeval zijn. OF zou mijn lichaam ze er dan gewoon standaard uitgooien? Hoe dan ook. Op de dag dat ik 39 weken zwanger ben zit ik er klaar voor. Er gebeurt alleen.. niks… op wat irritante krampen na.

Ik ga er een paar dagen overheen en het voelt ook echt alsof ik over tijd ben. 39 weken en 1 dag. 39 weken en 2 dagen. 39 weken en 3 dagen. Zou ik dan deze zwangerschap een keer echt de 40 weken gaan halen?

Voorweeën

Het einde van de zwangerschap is in zicht. De harde buiken maken plaats voor voorweeën. Snel de weeën timer maar weer downloaden. Maar ze blijven te onregelmatig komen. Iedere avond als ik naar bed ga heb ik het gevoel dat het dan wel eens zou kunnen doorzetten. Maar iedere ochtend word ik weer wakker. Zonder baby.

Dit zijn geen voorweeën meer

Op woensdag avond worden de weeën pijnlijker. Dit lijken echt geen voorweeën meer. Een warme douche verlicht wat, maar zorgt er ook niet voor dat ze weg gaan. De hele nacht doe ik geen oog dicht. ‘Ik denk dat het begonnen is’, hoor ik mezelf zeggen als Melvin zijn wekker gaat om half 5. Ik heb niet geslapen van de kramp en besluit om rond 5 uur de verloskundige te bellen.

Donderdag 06:00

De verloskundige stapt binnen en vanaf dat moment vallen alle weeën weg. Wat is dit!!! Dit is niet de bedoeling. Ik heb al 9 uur lang pijnlijke krampen. Zo pijnlijk dat ik er niet van heb kunnen slapen en nu stoppen ze ineens! Ze doet inwendig onderzoek en ik blijk pas een kleine 1 cm ontsluiting te hebben. De baarmoedermond ligt nog erg ver achterin en er zit niks anders op dan maar gewoon afwachten. We spreken af dat ik haar aan het eind van de middag weer bel.

Wachten, wachten, wachten

De dag gaat langzaam voorbij. Melvin blijft gelukkig thuis om Sophia naar school te brengen en Thiago bezig te houden en ik probeer nog wat rust te pakken. Door het inwendig onderzoek is er weer wat in werking gezet en ik heb eigenlijk gelijk wel weer krampen als ik in bed ga liggen. Ik besluit ze niet meer te timen. Als het echt zover is zal ik het wel merken. En stiekem word ik ook gewoon gek van die stomme timer.

In de middag komt er nog een vriendin langs. Ik zit beneden op de bank en ze ziet gelijk dat ik het niet makkelijk heb. Ze vraagt of het wel uitkomt dat ze er is. Maar ik vind het fijn dat ze er is. Een beetje afleiding nu de weeën toch wel echt pijnlijker worden.

Donderdag 15:00

Halleluja wat doen ze zeer! Ik besluit de verloskundige al te bellen. De weeën komen nog steeds niet regelmatig genoeg maar qua pijn zitten ze echt al op het cijfer 8 of 9. Ze komt over een klein uurtje en ik moest maar weer onder de douche gaan staan van haar. Dat klein uurtje turf ik 11 weeën op de glasplaat in de douche. Ze komen nu dus ongeveer om de 5 minuten.

Donderdag 16:00

De verloskundige ziet dat de weeën pijnlijk zijn. Ze duren ook lang genoeg. Ze zou ze alleen nog liever iets vaker op elkaar zien. Toch doet ze weer een inwendig onderzoek. Na weer 10 uur verder te zijn had ik verwacht al te zijn opgeschoten. Maar helaas zit ik nog ‘maar’ op 2 cm. Het hoofdje is wel een stuk gezakt en ze zegt dat ze me kan strippen om te kijken of dat het laatste zetje zal zijn dat mijn lichaam zo nodig lijkt te hebben.

En dat is het. Na het strippen lijkt de boel gelijk AAN te staan. De weeën blijven komen en ze doen zo’n zeer! Ze stelt voor om weer onder de douche te gaan staan maar ik wéét dat ik iets tegen de pijn wil. Ze legt uit dat de remifentanil pomp nu nog niet gegeven kan worden als ik pas op 2 cm zit. Die had ik bij de bevalling van Thiago ook en heeft nu ook mijn voorkeur. Maar mij maakt het niet meer uit. Dan maar een ruggenprik! En als ik dat zeg, dan weet mijn omgeving dat het menis is. Ik, die prikken haat, vind nu een ruggenprik heerlijk klinken.. De oppas wordt gebeld en we gaan naar het ziekenhuis.

Wordt vervolgd…

In deel twee: de angst om in de auto te bevallen. Tanden poetsen tijdens mijn weeën. Twee keer persen en zuchten en vooral de prachtige bevallingsfoto’s die geboortefotograaf Marissa maakte.