Als zwanger worden niet vanzelf gaat

Vandaag delen we voor het eerst een blog van Vera. Vera is onze nieuwe gastblogger en ze neemt ons mee in de wereld van PCOS, IVF en het verliezen van een kindje. Want een gezond kindje krijgen is helaas niet zo vanzelfsprekend.

Hoi, ik ben Vera, ik ben 29 en ik woon met mijn man in Breda. Wij hebben een vrolijke hond en een lieve knuffel kat. Het liefst brengen wij tijd door op onze boot in de Biesbosch. Ook kun je ons vinden op een zonnig terras of in de Efteling. Maar als ik moet werken ben ik begeleidster op een woonvoorziening voor mensen met een licht verstandelijke beperking.

Dit is ons verhaal over zwanger worden, zwanger zijn en het verlies van ons dochtertje Fien. Je kunt mij kennen van mijn instagram pagina en nu dus ook van mijn eigen blog www.alamama.nl en hier bij ‘Huisje vol Liefde’. Veel lees plezier.

---

Als zwanger worden niet vanzelf gaat

Op 23 jarige leeftijd werd in 2013 bij mij PCOS geconstateerd. PCOS betekend dat je een hormoonstoornis hebt. Dat zorgt er voor dat je eitjes een verkeerd signaal krijgen waardoor ze maar een klein beetje groeien, niet volledig rijpen zoals normaal en dus niet springen, of maar een paar keer per jaar. Hierdoor heb je heel veel kleine follikels (zakje waar een eitje in zit) in je eierstokken.

In mijn geval groeit en springt er niks. Maar hoe doe je dat dan als je kinderen wilt? Dan ga je naar het ziekenhuis. Meer wist ik eigenlijk niet. Ik kende wel wat termen zoals IUI en IVF, maar van wat dat eigenlijk inhoud had ik geen idee. Inmiddels kan ik er een boek over schrijven. Nou gaat dat wat ver, maar hier kan ik wel mijn verhaal met jullie delen.

Na 2 jaar ‘zelf proberen’ hebben wij 2015 de weg gemaakt naar een vruchtbaarheidskliniek, 1,5 uur bij ons huis vandaan. Ik had het gevoel dat het nu eindelijk écht zou gaan lukken.

Bij het intake gesprek werd een inwendige echo gemaakt. Je kon zien dat er heel veel follikels al wel een signaaltje hebben gehad om zich te ontwikkelen, maar allemaal vrij snel gestopt zijn met groeien. Daardoor zag je allemaal kleine follikels in de eierstokken. Dit noemen ze ‘cystes’. De arts was verbaast en herhaalde nog maar eens dat ik inderdaad een uitmuntend PCOS geval ben. ‘Top, ben ik toch ergens goed in’ dacht ik.

Geen ei dat groot genoeg is voor een poging.

De eerste rondes begonnen meteen na het intake gesprek, met een lage dosis ‘Clomid’ Volgends de arts een ‘simpel pilletje’ dat er voor gaat zorgen dat de eitjes gaan groeien. Althans, 1 of 2 eitjes was het doel.

Om dat in de gaten te houden, moesten wij 2 x in de week naar de kliniek voor een follikelmeting. Dat is een inwendige echo en daarbij kijken ze naar de eierstokken. Ze bekijken de follikels en kijken of er 1 groter groeit dan de rest. Het follikel word opgemeten om in te schatten of je op de goede weg bent en om te timen wanneer je een eisprong kunt gaan hebben. Tegen de tijd dat het eitje rond de 20mm is, kreeg ik (na een spoedcursus spuiten) ‘Pregnyl’ mee naar huis en die moest ik op afgesproken tijd met een naald injecteren.

‘Pregnyl’ is een medicijn dat word gemaakt met dank aan Moeders voor moeders. Uit de urine van zwangere vrouwen halen ze het HCG hormoon. Door dat te injecteren springt je rijpe eitje, waardoor je een kans hebt op een zwangerschap en dit goed kunt timen.

Het romantische deel van dit verhaal gaat dan beginnen. De arts heeft tijdens de afspraak al voor ons bepaald wanneer wij ‘gemeenschap’ moeten hebben. Ik kan je vertellen, dat is een paar keer leuk, maar na de zoveelste ronde word het steeds minder romantisch. ‘Schat ik heb avonddienst, dus als ik thuis kom moeten we nog even, hou je daar rekening mee?’ of ‘Nee vanavond niet, morgen heeft de dokter gezegd en we hebben het gister al gedaan. Niet te vaak zei de dokter, want dan krijg je slecht zaad.’

Een rijp ei. Dus klaar voor ‘pregnyl’ zodat hij kan springen. Klaar voor ‘gemeenschap op recept.’

Maand na maand hebben we dit zo geprobeerd. Althans, het proberen een rijp ei te krijgen. Want eigenlijk was dat bij ons de grootste uitdaging. Ik stapte over naar ‘Gonal f’ want die ‘simpele Clomid’ zorgde voor verschrikkelijke buien. Chagrijnig zijn kan ik het niet eens noemen. Mijn man zegt wel eens dat hij een heks thuis had zitten.

Nadat ik bij het eerste intake gesprek dacht dat het nu eindelijk ging lukken. Kreeg ik ook nu wéér hoop. ‘Gonal f gaat ons helpen, nu gaat het écht lukken’ Gonal f moet je dagelijks injecteren met een spuit. Hier raakte ik gelukkig snel aan gewend en al snel zaten we in een bepaald ritme.

Iedere dag spuiten, 2x per week naar de kliniek en áls we het geluk hadden op een rijp ei, moesten we op dokters recept vrijen. Veel kansen hebben we niet gehad. Want na iedere dosis die werkte, werd mijn lichaam resistent en moest ik flink ophogen. Tot de hoogste dosis die bij de kliniek mogelijk was bij ‘Ovulatie inductie’, zoals het heet, waar wij tot dan mee bezig waren. Ik spoot 200 eenheden Gonal f en kreeg géén rijp ei meer.

Na 1,5 jaar op deze manier te leven, en slechts 3 eitjes te hebben gehad in die periode, besloten we samen met de arts dat het tijd werd voor IVF.

Hoe dit gaat, lees je een volgende keer.

Liefs Vera.

 

 

Wil jij meer weten over PCOS of denk jij dat je het hebt.
Kijk eens op. https://www.stichtingpcos.nl/

Of ben jij juist zwanger en wil jij op een simpele manier vrouwen als ik helpen? kijk eens op https://www.moedersvoormoeders.nl/

Advertentie