En dan moet je bevallen

Iedere twee weken neemt Gastblogger Vera je mee in haar verhaal. In haar reis om mama te worden. In haar derde blog deelde ze dat ze dat ze zwanger mocht worden maar dat haar kindje helaas niet gezond bleek te zijn. Vandaag deelt Vera het vierde deel van haar reis.

Het is vrijdagochtend, 4 dagen na de 20 weken echo. Het is nog vroeg als wij het ziekenhuis inlopen. Ik voel mij kalm en rustig. Ik weet dat dit is wat moet gebeuren en mijn moeder hart voelt dat dit het beste is voor ons meisje.

Ik ga bevallen. Ik ben vandaag 20.5 weken zwanger en tóch ga ik bevallen. Ons meisje is ziek, té ziek.

Bij binnenkomst worden wij ontvangen door de liefste zusters. Ons wordt nogmaals uitgelegd wat er vandaag gaat gebeuren. Ik heb geen 10 cm ontsluiting nodig zoals bij een normale bevalling. Het streven is 5-6 cm. Dan moet het goedkomen. De ontsluiting gaan we proberen te krijgen met tabletjes die de weeën opwekken. De tabletjes moeten om de zo veel uur vaginaal ingebracht worden en tegelijkertijd word er gevoeld of het al effect heeft. Ook word er verteld dat ze streven naar een pijn vrije bevalling. Ik ben geen kraamvrouw die hier vrijwillig ligt, dus het moet zo aangenaam mogelijk zijn. De zusters zijn echt fantastisch lief en ik voel mij meteen heel erg veilig in het ziekenhuis.

Tabletjes en de overlijdensverzekering

Om 10.30 uur komt de zuster tabletjes brengen. Die brengt ze in, nu gaat het echt beginnen. Na een half uur komt er een meneer van ‘Monuta’ langs. Hij vraagt ons over onze overlijdensverzekering en wat wij met ons dochtertje willen zodra zij geboren is. Dingen waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn, maar toch voelt het fijn om het hier over te hebben.

Mijn man en ik hebben alles uitvoerig besproken, omdat wij het allerbeste willen voor ons meisje. Dit is het laatste wat we voor haar kunnen doen. Dus we kunnen vrij snel onze wensen delen en met de aanvulling van deze lieve meneer komen we tot een mooi besluit. Hij vertelt dat hij voet en hand afdrukjes gaat proberen te maken. Dat vinden wij heel dierbaar!

Ook vraagt hij of hij haar naam alvast mag weten. Dat mag, ze heet Fien! Ons kleine meisje heet Fien.

Na een klein uurtje krijg ik flinke krampen, de zuster had mij gezegd dat ik nog lekker kon gaan wandelen, maar dit is voor mij geen ideale wandel situatie. De heftige krampen worden al snel weeën en na een paar uur weet ik al niet meer waar ik het moet zoeken. Er zijn al meerdere pilletjes ingebracht en die doen heel snel hun werk. De paracetamol die ik kreeg, doet op dit moment al niks meer.

Ik blijf rustig en in mijzelf gekeerd, maar heb natuurlijk geen idee hoe ik dit moet opvangen. Nooit kreeg ik pufles of zwangerschapsyoga, zo ver was ik nog helemaal niet.

Weeën storm

Toen ik om 14.00 uur een weeën storm kreeg trok ik aan de bel. Ik had nog geen enkele centimeter ontsluiting en ik had geen idee hoeveel erger het nog zou worden. Was dit het begin van de pijn, of zou het hier bij blijven? Ik had namelijk geen enkel moment om bij te komen van een wee. Door deze vragen merkte de zusters dat het goed was zo, het was tijd voor iets sterkers dan paracetamol. Normaal zouden ze zeggen ‘nog even doorbijten mevrouw, u krijgt er iets moois voor terug’ maar dat was bij mij niet zo.

Ik kreeg een shotje morfine in mijn bil. Dat was hemels. Mijn hele lijf ontspande en voor een uur had ik adempauze. Normaal is dit medicatie die tijdens een bevalling niet gegeven mag worden, want een kindje in de buik word er ook mee verdoofd, dat is niet de bedoeling.

Maar voor onze Fien maakte dat niet uit. Ze zou hoe dan ook komen te overlijden. Ik had dus ook geen hart monitor om ons kindje in de gaten te houden, want hoe gek dat ook klinkt, dat was niet van belang. Wel was het zo, dat er een kleine kans bestond, dat Fien levend geboren zou worden. Iets wat ik best spannend vond.

Na een uur zwakte de morfine alweer af, maar ik moest nog 2 uur wachten tot een nieuwe dosis. Wel werden de weeën opwekkers keer na keer ‘bijgevuld’ dus de weeën gingen gewoon door.

Ik mocht een ruggenprik maar dit wilde ik perse niet. Ik wilde de pijn voelen die nodig was om ons meisje te krijgen. Ik geloof dat dit goed is voor de verwerking. Zo heb ik niet ineens een lege buik.

Ik heb uur na uur op mijn zij gelegen, rond gelopen en de weeën weggepuft. Om zo die ontsluiting te krijgen die nodig was om te bevallen. De hele dag stond een meditatief pingel muziekje op, dit vond ik heel fijn en er hing een fijne rust in de kamer. Helaas kwam, ondanks de ontspanning, die ontsluiting niet. Pas tegen 20.00 uur was er een 1 twijfelachtige cm. Maar dat was ook niet zo gek, mijn lijf zat nog helemaal op slot om ons meisje binnen te houden.

Nachtje slapen of toch niet?

Op een rustig moment heb ik mijn moeder gevraagd om langs te komen. Zij kwam met mijn zus naar het ziekenhuis. Mijn mama had al 2 keer een bevalling gedaan, die kon mij vast vertellen hoe ik dit het beste kon doen. Het was fijn om ze er even bij te hebben. Even een ander geluid in de kamer en even wat afleiding.

Tot ik weer veel pijn kreeg en de weeën sterker werden. Ik kreeg mijn 3e shot morfine maar de werking leek nihil. Ik sprak met de zusters en dokter af, dat ik om 0.00 uur mijn laatste weeën opwekkers zou krijgen en dan een paar uur zou proberen te slapen. Niet perse omdat ik moe was, maar voor alles wat nog zou komen na de bevalling. De bevalling zou, met dit tempo, niet vandaag of vannacht plaatsvinden, dus slapen was een pre volgens de dokter.

De laatste dosis opwekkers hakte er flink in qua pijn, maar ook qua ontsluiting. Ze hadden mijn man zijn opklapbedje al klaargezet voor de nacht, maar de weeën werden zo heftig, dat van slapen zou weinig komen.

Uren lang, zat hij aan de rand van mijn bed om mijn rug te masseren, afgewisseld met de nachtzuster. Het masseren van mijn rug was het enige dat hielp. Uren lang hebben zij gekletst, en gemasseerd, ik had het amper door. Ik zat in mijn eigen wereld. Een wereld van pijn en toch voelde ik mij krachtiger en sterker dan ooit. Ik kan dit!

Tegen 2 uur in de nacht, bleek ik toch 2-3 cm ontsluiting te hebben. Nu ging ik niet meer slapen. Ik wilde door en mijn lijf deed mee, want ook zonder medicatie bleven de weeën komen. Er zat geen enkele regelmaat in, dus ik had weinig tijd om op adem te komen.
Als mijn vliezen zouden breken zou het snel gaan had de zuster gezegd, dus daar hoopte wij op, maar dit gebeurde niet.

Fien kwam er aan

Tegen 3 uur in de nacht is de zuster zelf even iets gaan eten. Ze had uren aan mijn bed gezeten en had behoefte aan een soepje. Ik vond alles prima, als ze maar beschikbaar zou blijven.

Ik merkte namelijk dat er druk onderin kwam. Het zou volgens mij niet lang meer duren.
Een kwartier later duwde ik op de knop, Fien kwam er aan. Ik voelde met mijn hand tussen mijn benen en ik voelde dat ze kwam.

De zuster kwam aangerend en belde de arts. Voor mijn gevoel duurde het uren tot de arts er eindelijk was. Toen ze er was, werd ik getoucheerd en inderdaad, ze kwam er aan. Na nog geen 10 seconden persen kwam er een vloedgolf aan vruchtwater en met een smak kwam ons meisje ter wereld. Ze vloog er uit en lag stil tussen mijn benen. Je hoorde een zucht door de kamer gaan, we zagen meteen hoe ziek ze was. Het enige wat we toen konden uitbrengen was ‘ach ja, daar is ze, kijk nou toch..’ Ik vroeg ‘leeft ze nog’ maar ze leefde niet meer.

Fien was geboren!

Ik kreeg haar daarna meteen in mijn armen, dat wilde ik graag, ze paste in mijn 2 handen. Een meisje, donker van kleur en opgezet van het vocht, niet het standaard roze baby huidje. Maar wel 10 teentjes, 10 vingertjes en de wipneus van mama, alles er op en er aan. Duidelijk erg ziek, maar prachtig want ze was van ons. We hadden een dochter, maar ze leefde niet meer. En gek genoeg, was dat ook de bedoeling.

Met 20 weken en 6 dagen is ons meisje Fien geboren op 12 augustus 2017.

In mijn volgende blog vertel ik hoe wij van haar een onuitwisbare herinnering hebben gemaakt en haar een identiteit hebben gegeven.

Liefs Vera